مقایسه تأثیر کوتاه مدت و ماندگاری تکنیک های کشش ایستا، پویا و تسهیل عصبی عضلانی بر انعطاف پذیری عضلات همسترینگ

زمینه و هدف: جهت اجرای مؤثرتر مهارت­های ورزشی، پیشگیری از آسیب واحد تاندونی- عضلانی، و درمان صحیح، آگاهی از روش­های مختلف کششی امری بدیهی است. در این تحقیق، اثرات کوتاه­مدت و ماندگاری سه روش کشش PNF، ایستا، و پویا بر انعطاف عضلات همسترینگ دانش آموزان پسر مطالعه شد. مواد و روش ها: 168 پسر دبیرستانی سالم به 4 گروه­ تحقیقی تقسیم شدند. گروه­های تحقیق به مدت سه روز  به انجام سه روش کشش PNF، پویا و ایستا پرداختند. گروه PNF حرکت کششی انقباض-رها کردن، گروه کشش ایستا حرکت کششی‌ هاردلر، گروه کشش پویا حرکت کششی لگد زدن، را در روز اول طی یک جلسه تمرینی انجام دادند. از گروه­های تمرینی بلافاصله پس از کشش سه پس­آزمون به وسیله آزمون استاندارد بشین و برس به عمل آمد. یافته ­ها: تحلیل واریانس برای داده­های تکراری نشان داد که انعطاف عضلات همسترینگ در گروه­های تمرینی به طور معناداری پیشرفت داشته است، اما در گروه شاهد بدون تغییر مانده است (05/0≥p). آزمون توکی نشان داد که تأثیر کوتاه­مدت و ماندگاری این تأثیر در اثر دو روش کششPNF  و ایستا همسان و معنادار هستند (05/0≥p). اما تغییرات کوتاه­مدت انعطاف عضلات همسترینگ در گروه پویا پس از 24 ساعت ماندگار نبود (87/0P=). نتیجه گیری: اثر کوتاه مدت کشش در هر سه گروه تمرینی با گروه کنترل اختلاف معنا دار داشت و در ماندگاری، کششPNF  و ایستا دارای اخلاف معناداری نسبت به کشش پویا بودند. کشش PNF و ایستا انعطاف پذیری همسترینگ را بهبود داده و اثر آن تا 48 ساعت ماندگار است. کشش ایستا به دلیل سهولت و پیچیدگی کمتر نیست به کشش PNF پیشنهاد می شود.